«Атың шықпаса, жер өрте» деген аталы сөздің астарында қандайлық мән-мағына жатыр. Соған қарап, бүгінде «Атың шықпаса, блогер бол» дер едік.
Осы блогерлерді кейде ішкі істер органдарының кейбір қызметкерлерімен сыбайлас шығар деп қаласың. Өйткені олар аса құпия саналатын тергеу деректерін біліп, жариялап жатады. Жалпы заң жүзінде тергеу толық аяқталғанша әлгі құқық бұзушы – «күдікті», ал ісі сотқа барғанда – «сотталушы», сот үкімі шығып, ол жоғарыда бекіген соң барып «қылмыскер» атанса керек. Ал блогерлер лауазым иелері әрекетінің ақ-қарасын анықтамай жатып-ақ «қылмыскер» деп атап, орынтағынан алып, тіпті ол орынға «лайықтыларды» тізіп, айдай әлемге жариялай береді. Бұл жүгенсіздік қой.
Кеңес дәуірінде арызқойлар болушы еді. Олар жазған домалақ арыздарды партия жиналыстарында қараумен қаншама уақыт зая кететін. Басшылардың үстінен жазылған жала жабудың бір пайдасы кейбір кемшіліктердің бет пердесі ашылып, тиісті шешім қабылданатын. Мына сөз бостандығын желеу еткендердің жарияланымдары желге ұшқан көп сөз. «Қоғамдық пікірді қалыптастыру» дегеннің өзі, біле-білсек, өсек-аяң ғой.
Осы желсөз иелерін біреулердің журналистер дейтінін естігенде қарадай қынжыламыз. Бұл – мәртебелі мамандық иелеріне кіркелтірушілік. Мысал үшін айталық, мектепте қаншама пән мұғалімі бар, бірақ оның бәрі «ұстаз» деген атқа лайық емес. Сол тәрізді газет-журналдардағы мақала авторларының, теледидар арқылы хабар жариялаушылардың бәрін бірдей журналист дей алмас едік. Дегенмен, олар – бұқаралық ақпарат құралдарының қызметкерлері. Ал, БАҚ өкілдері болмаса да, Баспасөз күні кәсіби мерекесінде неге екені белгісіз сый-сияпаттар көрсетіліп жататынына қарап жұртшылық блогерлерді де журналистер санатына қосатын тәрізді.
Шын мәнінде, әлеуметтік желі арқылы өз сөзіне жауап бермейтіндер қаламгерлер қауымына үш қайнаса сорпасы қосылмайды. Көпшілік осыны ұқса екен. Әлде блогер мәртебесін жете білмейтін шығармыз. Мүмкін. Әйткенмен біз білетін блогер атанып жүргендер – тырнақ астынан кір іздеп, өз атын шығаруды көздегендер.
Шахмұрат ИБАДАТҰЛЫ.
